Wilno, rok 1939. Marysia żegna na dworcu wyruszających na front brata i narzeczonego. Obiecuje, że będzie się opiekować żoną brata i jego nienarodzonym jeszcze dzieckiem. Nie wie, że naturalna w tych okolicznościach obietnica zadecyduje o całym jej przyszłym życiu. Czy nienawykła do borykania się z codziennością panna z dobrego domu zdoła ochronić najbliższych na okupowanej Wileńszczyźnie? Jak potoczy się jej życie na Ziemiach Odzyskanych, gdzie rzuci ją los, gdy będzie musiała opuścić rodzinne Wilno?

Autorka, urodzona w Nowogródku, lata dzieciństwa spędziła na zesłaniu w Kazachstanie, a później na Ukrainie. W roku 1946 przyjechała do Polski i osiadła na ziemi lubuskiej, gdzie umieściła akcję swojej powieści. Śledząc koleje życia głównej bohaterki, w nieśpiesznej, bogatej w szczegóły narracji kreśli obraz codziennego bytowania przedwojennej polskiej inteligencji w niełatwych realiach PRL.


Izabela Januszkiewicz urodziła się 23 marca 1932 roku w Nowogródku. W latach 1940–1946 przebywała wraz z rodziną na zesłaniu, najpierw w Kazachstanie, a później na Ukrainie. Do Polski wróciła w marcu 1946 roku. Mieszkała początkowo w Smardzewie, a następnie od 1953 roku w Świebodzinie na Ziemi Lubuskiej. W latach 1952–1955 studiowała na Akademii Ekonomicznej w Poznaniu. Do przejścia w 1987 na emeryturę pracowała w księgowości. W 2004 roku wydała pierwszą książkę zatytułowaną „Pamiętam” przedstawiającą losy dziecka wywiezionego w 1940 roku do Kazachstanu. Dalsza część wspomnień zebrana w tomie p.t. „Nareszcie w Polsce”, wydana w 2007 roku, przedstawia życie powojenne rodziny po przyjeździe do kraju. Opowieść jest także opisem beztroskiego dzieciństwa na Ziemi Nowogródzkiej – hołdem złożonym rodzicom i jednocześnie historią pokolenia, które przeżyło obie wojny. Obecnie autorka mieszka wraz z mężem w Sulechowie w województwie Lubuskim.